Kerstverhaaltje

Kerstavond, 5 jaar geleden

Ik heb avonddienst. Rond 17.00 uur loop ik naar de aanleunwoningen. Ik ben op weg naar een echtpaar. Hij doet open.
Ik kom binnen in het huisje dat ból staat van de kerstversiering en de rommeltjes. Zij zit in haar stoel voor het raam. In de andere hoek staat een mini-kunst-kerstboompje met lichtjes in allerlei kleuren, past echt bij hen. "Hallo Martine", zegt ze. Ik trek m'n jas even uit en leg hem op de bank waar eigenlijk geen plaats meer is.

Ze zijn een beetje gespannen. Ik geef haar de insuline die ze nodig heeft. Een behoorlijk aantal eenheden want ze heeft zwaar suiker. Dat is ook de reden van de spanning die er hangt. Even praten.

Ze vertelt dat ze straks nog naar het ziekenhuis gaat om naar haar voet te laten kijken, deze heeft namelijk aardig te lijden onder haar suiker. Het kon nog net, deze kerstavond, dus die kans neemt ze maar. Ze heeft er last van.

Dan breekt hij. Hij houdt van haar en vraagt zich huilend af wat hij zonder haar moet beginnen, ziet het allemaal even niet meer zitten. Zij, verrast door deze uitbarsting, probeert hem te sussen met de woorden dat het best mee zal vallen en dat ze straks gewoon weer thuis is.

Maar dat is niet zo...

Later op de avond horen mijn collega en ik dat ze opgenomen is omdat ze de voet diezelfde avond nog gaan behandelen. Als ik het me goed herinner logeert hij een nacht bij ons in het huis.
Daarna gaat hij naar zijn familie.

Kerst gaat voorbij en tegen de tijd dat zij naar huis komt is hij ziek geworden en ligt in het ziekenhuis. Het gaat snel heel slecht en hij overlijdt. Zij komt tijdelijk bij ons in het huis...

Zij, die naderhand nog meer ellende te verwerken kreeg, leeft nog steeds en woont inmiddels al een aantal jaren bij ons in het huis. Ze heeft er geen idee van dat ik rond deze tijd altijd aan haar en haar man moet denken. Dat ze die kerstavond, met dat boompje met die lichtjes, voor het laatst écht samen waren......