Happy (?) Halloween

Hoi Pipeloi

Vandaag is het Halloween, lekker griezelen en gruwelen etc. Nog niet echt veel van gemerkt. Mijn dag begon eigenlijk wel onverwacht goed!

Ik schreef het een jaar geleden al, hier speelt het niet zo en als kinderen al een poging doen, zo las ik bij het AD, dan krijgen ze als antwoord op hun vraag : "Je snoep of je leven" , "Dan maar jullie leven". Toegeschreeuwd door een niet zo vriendelijke meneer die vervolgens door boze ouders in elkaar wordt geslagen......Happy Halloween!

Volgens mij is Halloween helemaal niet zo happy, die pompoenen kijken vaak boos de wereld in (uitzonderingen daargelaten), Michael Myers (die met dat masker) was ook niet zo blij en die rammelende skeletten hebben ook hun plezierigste tijd wel gehad!

Over pompoenen gesproken: it was a bad year for the pumpkins! Ik heb mun stinkende best op een aantal exemplaren gedaan, die vervolgens binnen een week in elkaar zakten......bwuh!

Om het nog een beetje happy te maken heb ik Brono op een pompoen gezet (Olav vind ik eigenlijk leuker maar die krijgt z'n beurt nog wel).

Anyway................... HAPPY HALLOWEEN!!!

Shi-hi-hit !!!

Zo heel af en toe komen er wel eens kleine wensjes uit... Gisteren kreeg ik de kans om in een Porsche 911 (was niet nodig) GT3 het circuit van Spa Fra... (o nee, kléine wensjes) Zandveurt te verkennen. Echt geweldig!

En dan was het niet met een gangetje van "2 miles an hour so everybody sees me" NEEN, het was nogal een serieuze snelheid, waarbij ik best een aantal schietgebedjes heb gedaan dat ik niet de eerste zou zijn die uit de bocht zou breken.

Maar nee, Tine bleef netjes ín de Tarzanbocht (ik,ík, ín een zwarte Porsche, door de Tarzanbocht). Eerlijk gezegd wel cooler dan de P.C. Hooft.........

Dus nu kan ik eindelijk eens zeggen: Die blonde in die zwarte Porsche, dat was ik!

Tadáááááá!!!

O, ik hoor jullie denken "niet weer een pompoen". Maar dees is wel een beetje bijzonder...

Ja ja ja, met toch wel een beetje trots presenteer ik jullie deze one-of-a-kind-Harley-Davidson-pompoen.

Zoals wel eens meer gebeurd is, had ik zoiets van wie A zegt moet ook B zeggen, dus ben ik vanmiddag weer eens aan de handenarbeid gegaan. Allereerst had ik gisterenavond al een logo getekend en uitgesneden. Vanmiddag heb ik die eerst op de pompoen overgenomen, wat niet zo makkelijk was als het leek want de pompoen is rond. ( Oh? )

Daarna heb ik een hele tijd getwijfeld. Zal ik 'm zo houden ( ik vond 'm eigenlijk wel gaaf zo), of zal ik gaan snijden? Nou, dat laatste genoot toch de voorkeur dus heb ik me nogmaals in het uithollingsproces gestort. Toen kreeg ik spijt, hij was toch al leuk? Ik had zo het gevoel dat ik het arme ding helemaal ging verknallen.

Maar gesterkt door het motto "anders-koop-ik-er-nog-één-want-ik-heb-het-logo-nog-dus-ik-kan-hem-zo-weer-
opnieuw-maken" heb ik toch maar doorgezet.

Het was even een werkje maar het resultaat mag er wel zijn, vind ik.

Oordeel zelf......

De pompoen van Laura

Vorige week heb ik een drietal grote pompoenen gekocht. Ja, ja, het was weer tijd voor de jaarlijkse uitholling. Het leek Laura ook wel leuk om een keer te doen. Doch, het aanzicht van het inwendige van mijn pompoen deed haar besluiten dat het ook voldeed als ze er gewoon een gezichtje op tékende.

Zo gezegd, zo gedaan. Het was eigenlijk de bedoeling om haar exemplaar ook in de tuin te zetten, maar ze wilde hem liever bij opa en oma Pluis op het kerkhof zetten. Ook prima. Maar dan moesten ze natuurlijk wel weten wie de pompoen gegeven had. Daar had Lau ook de oplossing voor: de namen erop schrijven.

Dat heeft ze gedaan. Niet op een leeg plekje, nee, dwars over het gezicht. Ach, het is wel duidelijk... Trouwens de eerste pompoen die ik zie die voorzien is van oren.

Omdat die van mij uitgehold en wel een beetje verlicht staat te zijn in de donkere uren, heb ik er dus nog 1 over. Ik denk dat ik het er toch eens op ga wagen....(zie 3 blogjes terug).

Het eventuele resultaat zal ik jullie niet onthouden.

Toedels!

Mama..

Vandaag is het al weer 7 jaar geleden dat mijn moeder overleed.

Ik weet nog hoe reddeloos verloren ik me voelde. Mijn mama, mijn basis, ik ging haar verliezen. Hoe ontzettend moeilijk maar ook dierbaar de laatste momenten waren. Samen met mijn broers was ik bij haar. Zij heeft ons ooit als eerste vastgehouden, met z'n 3en hielden wij haar als laatsten vast. Ze heeft ons op dat moment laten zien dat er wel degelijk meer is tussen hemel en aarde.

Ik mis heel veel dingen van mijn moeder. Zomaar een knuffel, haar maffe bijnamen voor mij en nog zo onbeschrijfelijk veel meer, maar ook de briefjes. Zeker toen ik nog thuis woonde schreven we elkaar voor allerlei doeleinden briefjes. Ik wilde dat ik ze allemaal nog had......

Mama, ik mis je...